یاد‌ها

شکلِ فعلِ گذشته‌یِ ساده[1]

شکلِ فعل گذشته‌یِ ساده در زبان انگلیسی بسیار شگفت‌انگیز است. گذشته‌یِ فعلی را می‌نویسند و مفهومی را تمام شده می‌پندارند. تمام شدگی، معنی را به سکون می‌کشاند. حرکت را از فعل می‌گیرد و مفهومی در سکونِ مرگ به جلوه در می‌آید. گذشته، زمانِ آثارِ ادبی است. به سخنی، ادبیات بیانِ نوشتاریِ رویدادهایِ گذشته است. هر رویدادی پس از تبدیل شدن به گذشته، به عاملِ زیبایی شناسی تبدیل می‌شود. انسان تنها زیباییِ پدیده هایی را می‌تواند درک کند که از حرکت باز مانده باشند. سکون، ویژگیِ زیبایی است. تمامِ شکلِ فعل‌ها حرکت را طرح می‌سازند، اما سکون و زیبایی تنها در بیانِ پدیده‌ای در شکلِ فعلِ گذشته‌یِ ساده حاصل می‌شود.

شکلِ فعلِ گذشته‌یِ ساده تنها شکلی از شکلِ فعل‌هاست که در کنارش فعلِ کمکی ندارد. شکلِ فعلِ حالِ ساده نیز چنین است، اما ویژگی‌هایِ گذشته‌یِ ساده را ندارد. در شکل‌هایِ دیگر، با افزودنِ  not  به فعلِ کمکی و تغییر نیافتنِ فعلِ اصلی، مفهومِ جمله منفی می‌گردد، اما در شکلِ فعلِ گذشته‌یِ ساده، با آوردنِ didn't پیش از فعل در جمله، فعل شکلِ گذشته بودن خود را از دست می‌دهد و به شکلِ حال درمی‌آید. گذشته، شکلِ ثابت ِ فعل است. هر شکلِ فعلی منفی می‌شود، اما شکلِ فعلِ گذشته یِ ساده را چگونه می‌توان منفی کرد؟

چنین پرسشی بارها سبب شد در امتحان، پایین‌ترین نمره‌ی ِکلاس را به‌گیرم. در پاسخ به منفی‌کردنِ چند جمله با فعلی در شکلِ گذشته‌یِ ساده، می‌نوشتم «قابلِ منفی شدن نیست».  نمره هم نمی‌دادند. معلم‌ها حسِ مرا درک نمی‌کردند، و من نیز زبانِ بیانِ مفهوم را نداشتم. زمان گذشت تا بیست و چهار سال پیش، بر رویِ آن تپه‌یِ بی نام، با اندوهِ فراوان آرزو کردم که کاش تمام معلم‌ها‌یِ جهان جمع گردند و مرگِ کاوه را منفی‌کنند.